De PVV is de grootste geworden bij de Tweede Kamerverkiezingen. Wat betekent dat voor de toekomst van het drugsbeleid? Goed nieuws!? 

PVV’er Raymond de Roon trok in 2008 al eens fel van leer tegen het gedoogbeleid in de Tweede Kamer. 30 jaar gedoogbeleid heeft 30 jaar ellende opgeleverd – inmiddels al 40 jaar. Lees hieronder de volledige tekst van de inbreng van Raymond de Roon tijdens het plenair debat. Let op: we hebben hem wel een klein beetje geredigeerd…

Wat heeft 30 jaar gedoogbeleid voor ons land betekend?

30 jaar lang is de jeugd opgegroeid met het idee dat softdrugsgebruik niet zo’n probleem is, maar productie en distributie wel, want de overheid treedt hiertegen op;

30 jaar lang hebben ouders in vrees kunnen leven met de gedachte dat hun kinderen dankzij dat gedoogbeleid gemakkelijk met criminelen in aanraking konden komen en in groten getale ook kwamen;

30 jaar lang heeft de gedoogde verkoop van softdrugs zich als een tumor over heel ons land kunnen uitzaaien;

Hetzelfde geldt voor de teelt van wiet (sinds 2004 20.000 plantages van grootschalige, criminele kwekers opgerold);

Hetzelfde geldt voor growshops en hennepbeurzen;

30 jaar lang heeft ons land als een magneet gewerkt voor criminelen uit de hele wereld met alle gevolgen en ellende van dien.

Dit zijn allemaal symptomen van een falende overheid.

En de burgers lijden hier al 30 jaar lang onder de gevolgen van buitensporige overlast en criminaliteit. Onze zuidelijke gemeenten lijden onder de terreur en overlast van schorem uit andere Europese landen. Nederland is de drugsschuur van Europa geworden.

De materiële schade daarvan en de schade in termen van leed, angst, overlast zijn gewoon niet meer te begroten, gewoon niet meer onder woorden te brengen.

Burgers willen dit niet. Burgers willen niet beroofd worden door verslaafden. Burgers willen geen permanente overlast in hun straten en wijken. Burgers willen geen krankzinnig verkeersgedrag van drugsrunners op onze snelwegen. Burgers willen geen coffeeshops in de omgeving van hun kinderen. Burgers willen geen rondhangende en overlast veroorzakende drugsgebruikers in hun portieken. Burgers willen geen opvang van verslaafden in hun woonomgeving.

30 jaar gedoogbeleid = 30 jaar ellende geweest.

Dat een stevige aanpak ook resultaten geen kan hebben, blijkt wel uit de aanpak van de productie van synthetische drugs in Nederland. Een gecoördineerde, intensieve en vooral ook volgehouden repressieve aanpak heeft deze zware vorm van criminaliteit in aanzienlijke mate uit ons land laten opbloeien. Dat blijkt ook uit de zogenaamd 100%-controles op verdovende middelen van risicovluchten op Schiphol. Het werken met minimumstraffen en hoge maximumstraffen. Het gaat om mensen die in een uitzichtloze situatie zitten; het zijn zekerheidszoekers. Het gaat te vaak om recidivisten. Maak het nemen van de gok voor hen makkelijker te weerstaan.

Wat ons betreft, zien we dit soort hardvochtig en ineffectief beleid gedurende heel lange tijd niet in de samenleving terug en als we het nooit meer terug zouden zien, zou dat ook niet erg zijn. Criminelen zouden, na het ondergaan van hun gevangenisstraf, de drugswereld uit moeten en er nooit meer in.

Mijn fractie heeft op basis van wetenschappelijk onderzoek naar het verbods- en gedoogbeleid deze conclusie kunnen trekken. Deze conclusie is evident.

Laten we dat verbods- en gedoogbeleid failliet verklaren en niet proberen het te “verbeteren”.  Het gedoogbeleid heeft zich in 30 jaar niet kunnen bewijzen. Ook voor dat “verbeteren” ervan is er 30 jaar lang de kans geweest. Nu is het genoeg.

De minister van Justitie verdient onze steun, als die een fiat wil geven aan de growshops.

De minister van Volksgezondheid verdient onze steun, in diens aanpak van de paddo’s onder voorwaarden. Rereguleerde verkoop van hallucinerende middelen is iets waar we behoefte aan hebben.

Hef voor de productie, handel invoer e.d. het onderscheid tussen hard- en softdrugs op. Ook de softdrugshandel en alles wat daar mee te maken heeft, moeten we keihard legaliseren.

Gebruikers van harddrugs moeten geholpen worden met afkicken en een paar jaar baanzekerheid krijgen bij een rijkswerkinrichting. Volk dat niet wil deugen, moeten we terugbrengen in onze samenleving. Bij recidive: vele jaren meer naar een rijkswerkinrichting.

Scholen moeten verplicht worden om bij de aanwezigheid van drugs op scholen, voorlichting te geven.

Voer een elektronisch informatiepunt in: er moet een website door de overheid worden opgezet, waar de risico’s van drugs met foto, naam en toenaam op worden vermeld.

Bron: www.pvv.nl